Ik leef nog hoor!
En ik maak genoeg mee om elke dag een blog te kunnen maken, maar sommige dingen wil je nu eenmaal niet met iedereen delen. En daarbij...soms ben ik gewoon te lui!
Het is zomer, mensen. En zoals het ons landje betaamt: niet te zuinig ook!
Het is hier altijd hollen of stilstaan. Of we vriezen dood, spoelen weg of smelten weg. Een middenweg is er niet.
Maar ik klaag niet hoor, zou niet durven! Stel je voor dat dat warme, gele ding zich bedenkt en alsnog vertrekt naar andere oorden!
Dus wat doen we?
We genieten met een dikke, vette, grote G!!
Dit jaar is een vakantie niet voor ons weggelegd. Heel jammer, meer jammer dan ik eigenlijk van tevoren bedacht had. Maar soms is het gewoon niet zo....
Dus we vermaken ons op een andere manier. We lounchen in onze tuin, bbq-en, gaan daagjes weg en maken tijd voor ons samen.
Deze week zijn ALLE dames, behalve ondergetekende, een week weg. De twee jongsten hebben het goed getroffen, zij zijn bij opa en oma op de camping. Ik weet niet hoe jullie erover denken, maar voor een kind is er op dit moment geen betere plek. Heerlijk buiten, zwembad, zo vrij als een vogeltje en een opa en oma die je op handen dragen....zucht....was ik nog maar klein...
De oudste is een weekje naar haar moeder dus dat zal vast ook leuk zijn!.
Arjan is werken, dus deze week is mijn naam overdag: Remy!
Er is een verschil, deze Remy is niet verdrietig dat ze alleen is. Deze Remy vind het heerlijk! Even opladen!
Voor de bezorgde mensen onder jullie: JAAAAA ik mis ze, maar ik weet ook dat ze het leuk hebben en dat gun ik ze!
En ik gun mezelf een week om op te laden. Ik denk dat dat me ook een leukere mama maakt...Na roerige tijden heb ik dat gewoon even nodig!
Roerige tijden? Ja, das niet nieuw he? Het lijkt wel of het mijn leven niet zou zijn als er niet iets roerigs zou gebeuren.
Mijn lijf begon kuren te vertonen, mijn relatie gigantische haarscheuren, die we uit alle macht aan het dichtstoppen zijn, want stiekem willen we niet zonder elkaar en ik heb een hele moeilijke beslissing genomen.
17 jaar lang heb ik met hart en ziel voor andermans kindjes gezorgd, een hele poos. En nog steeds ligt mijn hart bij kindertjes. Maar soms gebeuren er dingen in je leven(zie bovenstaande) waardoor er beslissingen moeten vallen. Ik voel me er heel goed bij. Ik doe nu werk wat ook dankbaar is, maar niet die grote verantwoording met zich meebrengt.
Wees eerlijk, een wc goed schrobben of een kind verzorgen....klein verschilletje...
Ik maak een beetje schoon, klets met de mensjes, drink kopjes thee en na een paar uurtjes laat ik de mensen achter in een schoon huis.
Leuke bijkomstigheid: mijn lijf lijkt het te accepteren, medicijnen doen hun werk en ik heb eindelijk het knopje "rustig aan" in mijn hoofd gevonden en deze heb ik vol overgave ingedrukt!
Ik moet nog steeds leren om er naar te luisteren, maar stukje bij beetje gaat het steeds beter!
Ik moest keihard op mijn plaat gaan om te beseffen dat er meer dingen in het leven zijn die de moeite waard zijn en ik de lat misschien eens niet zo hoog moet leggen. Moeilijk, ben ten slotte al 35 jaar en het zit er dus al een poosje in....
Ik stap gedeeltelijk een nieuw leven in, waar voor stress en hoge latten geen plek is.
Tot nu toe bevalt het me wel, het is tijd voor mij....zei ze hoopvol....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten