dinsdag 1 oktober 2013

Eye-opener!

Ik heb een druk leven. Of maak ik het zelf druk?
Dat is waar ik de laatste tijd mee worstel. Ik wil teveel en er zitten te weinig uren in een dag. En ik heb er simpelweg de energie niet meer voor aan het einde van de dag!

Ik zat net het blog van Revlie te lezen:
http://revlie.typepad.com/revolution/2013/10/and-i-think-to-myself.html

Hoe herkenbaar! Ik heb veel dingen die ik moet.
Werken, mijn huishouden, de kinderen die van alles moeten en willen, waarvoor ik ook weer allerhande dingen doe.

En ik...ach, als het een keer niet lukt, die ME-time, ach...
Maar het is wel zoals zij schrijft...Ik wil teveel, wordt onrustig, omdat mijn hoofd vol zit en ga ontevreden slapen.

Toen ik twee maanden geleden weer begon met buitenshuis werken, was dat echt een worsteling. Daarbij kwam ook nog dat de huisvrouw in mij wakker werd.
Ja echt waar! Er zit een huisvrouw in mij!!!
Mijn vent is daar heel gelukkig mee! En ik voel me er goed bij! Feit is wel dat ik minder tijd heb voor de dingen die ik graag doe...

Als de kinders op bed liggen, zak ik op de bank. Achter de pc of voor de tv...En dan komt dat onrustige gevoel. Ik wil dit maken of ik moet dat nog in elkaar knutselen of af maken...Maar ik doe niks, want ik ben echt moe!
Ik heb de woensdagmiddag inmiddels gebombardeerd tot MIJN middag!
Ik doe alleen de dingen die ik leuk vind! En we eten lekker makkelijk!
Tot nu toe werkt het nog niet helemaal zoals ik wil, maar hee, begin is er!

Dus dat wordt mijn nieuwe doel, meer ME-time...
Ik heb het hardlopen weer opgepakt, heb een avondje zitten scrappen...
Ik wil af van dat onrustige gevoel, dat gerace en het MOETEN!

I'm getting there...slowly...


zondag 28 juli 2013

Een hele mooie dag..

Een hele mooie dag, volgens mijn dochter.

Wat hebben we gedaan?
We zijn naar Tiel geweest, naar de profronde.
Eerst ging papa fietsen, ze moedigde hem aan met deze woorden: doorfietsen papa, je bent de laatste!
Heeeeel opbeurend!

Maar toen kwam het, papa ging van het parcours af en daar was ze! De heldin van Evi, haar grote voorbeeld: Marianne Vos! Evi had hetzelfde shirt aan als mevrouw Vos en dat vond ze erg leuk, want ze zwaaide enthousiast naar Evi. Dat was al heel leuk!
Ze mocht vooraan staan van een mevrouw en stond oog in oog met haar idool!
Marianne had niet veel tijd, maar voor Evi was het al goed!

Toen ging de wedstrijd van start, Evi keek haar ogen uit. Aan de overkant stond de vader van Marianne en ze ging samen met papa vragen of ze na de wedstrijd met Marianne op de foto kon En die zei: ja hoor, dat kan, kom maar naar de camper!
Ze was zo blij!
Wedstrijd was afgelopen met als gedoodverfde winnares: Marianne!
Natuurlijk!
Dus hup naar het parkeerterrein, op zoek naar de camper. We waren niet de enige, uiteraard, maar al snel was ze er. Ze deelde handtekeningen uit en ging braaf op de foto. Toen was het Evi's beurt.
Spannend!!
 
Ze kreeg een kaart met handtekening en beide dames kregen een bidon uit de wedstrijd. Isa draaide hem open zei: Gatver, hij is gebruikt...tsja...
Nog even gekwebbeld met de familie van la Vos en toen op naar de hal, want de grote mannen kwamen eraan!
 
Evi kent de renners van tv, lang niet allemaal bij naam, maar daar is vandaag verandering in gekomen
Nicky(wasdattocheenmooierenner) Bau&Lau, Bram, Johnny, Boy, Lucinda zijn nu de namen die ze echt bij de goede renner kan plaatsen. Ze had er zo'n lol in om te vragen of ze op de foto mocht.
 
 
Met een glimlach van oor tot oor, stralende ogen, gewoon een heel blij meisje. En dat veroorzaakt door mannen en vrouwen die zich werkelijk de tandjes fietsen...veroorzaakt door haar enthousiasme om zelf ook zo goed te worden!
Ik hoop het meid!
De laatste zin van haar vandaag was: dit was een HELE mooie dag...
Daar doe je het voor!





 

 

maandag 22 juli 2013

oh jawel!

Ik leef nog hoor!
En ik maak genoeg mee om elke dag een blog te kunnen maken, maar sommige dingen wil je nu eenmaal niet met iedereen delen. En daarbij...soms ben ik gewoon te lui!

Het is zomer, mensen. En zoals het ons landje betaamt: niet te zuinig ook!
Het is hier altijd hollen of stilstaan. Of we vriezen dood, spoelen weg of smelten weg. Een middenweg is er niet.
Maar ik klaag niet hoor, zou niet durven! Stel je voor dat dat warme, gele ding zich bedenkt en alsnog vertrekt naar andere oorden!

Dus wat doen we?
We genieten met een dikke, vette, grote G!!

Dit jaar is een vakantie niet voor ons weggelegd. Heel jammer, meer jammer dan ik eigenlijk van tevoren bedacht had. Maar soms is het gewoon niet zo....
Dus we vermaken ons op een andere manier. We lounchen in onze tuin, bbq-en, gaan daagjes weg en maken tijd voor ons samen.

Deze week zijn ALLE dames, behalve ondergetekende, een week weg. De twee jongsten hebben het goed getroffen, zij zijn bij opa en oma op de camping. Ik weet niet hoe jullie erover denken, maar voor een kind is er op dit moment geen betere plek. Heerlijk buiten, zwembad, zo vrij als een vogeltje en een opa en oma die je op handen dragen....zucht....was ik nog maar klein...
De oudste is een weekje naar haar moeder dus dat zal vast ook leuk zijn!.
Arjan is werken, dus deze week is mijn naam overdag: Remy!

Er is een verschil, deze Remy is niet verdrietig dat ze alleen is. Deze Remy vind het heerlijk! Even opladen!
Voor de bezorgde mensen onder jullie: JAAAAA ik mis ze, maar ik weet ook dat ze het leuk hebben en dat gun ik ze!
En ik gun mezelf een week om op te laden. Ik denk dat dat me ook een leukere mama maakt...Na roerige tijden heb ik dat gewoon even nodig!

Roerige tijden? Ja, das niet nieuw he? Het lijkt wel of het mijn leven niet zou zijn als er niet iets roerigs zou gebeuren.
Mijn lijf begon kuren te vertonen, mijn relatie gigantische haarscheuren, die we uit alle macht aan het dichtstoppen zijn, want stiekem willen we niet zonder elkaar en ik heb een hele moeilijke beslissing genomen.

17 jaar lang heb ik met hart en ziel voor andermans kindjes gezorgd, een hele poos. En nog steeds ligt mijn hart bij kindertjes. Maar soms gebeuren er dingen in je leven(zie bovenstaande) waardoor er beslissingen moeten vallen. Ik voel me er heel goed bij. Ik doe nu werk wat ook dankbaar is, maar niet die grote verantwoording met zich meebrengt.
Wees eerlijk, een wc goed schrobben of een kind verzorgen....klein verschilletje...
Ik maak een beetje schoon, klets met de mensjes, drink kopjes thee en na een paar uurtjes laat ik de mensen achter in een schoon huis.
Leuke bijkomstigheid: mijn lijf lijkt het te accepteren, medicijnen doen hun werk en ik heb eindelijk het knopje "rustig aan" in mijn hoofd gevonden en deze heb ik vol overgave ingedrukt!
Ik moet nog steeds leren om er naar te luisteren, maar stukje bij beetje gaat het steeds beter!

Ik moest keihard op mijn plaat gaan om te beseffen dat er meer dingen in het leven zijn die de moeite waard zijn en ik de lat misschien eens niet zo hoog moet leggen. Moeilijk, ben ten slotte al 35 jaar en het zit er dus al een poosje in....

Ik stap gedeeltelijk een nieuw leven in, waar voor stress en hoge latten geen plek is.
Tot nu toe bevalt het me wel, het is tijd voor mij....zei ze hoopvol....