Grote liefde

Iedereen die mij kent, weet dat ik al heel lang een grote liefde heb, nog eentje veeeeeeeer voor Arjan zijn tijd.
En gelukkig kunnen we die liefde ook enigszins delen. Ik geloof niet dat hij zo fan is dat hij de wereld om zich heen vergeet, maar de passie voor muziek delen we wel.

MARCO!
In mei zouden we al gaan, maar omdat mijn andere grote liefde, wel Arjan dus, op zijn knieën was gegaan en wij dan in Curaçao zouden zitten, werden de kaartjes verkocht... Tsja, kiezen tussen je twee grote liefdes...


En dan ineens zie je dat hij in Tivoli komt en in Tilburg en en en...
Dan zie je naast je op de bank gefriemel met bankpassen enzo...en dan ga je ineens TOCH naar Marco!

Gisteren was het dus zover!
Het was nog een heel gedoe om plekjes te bemachtigen, want het was dus vrij zitten en staan, niet handig...
Uiteindelijk een mooi plekje, recht voor het podium, bovenin! Beter kon niet!

En dan is het moment daar! De lichten gaan uit, daar is de eerste muziek. En net als elke keer weer voel ik me een klein kind wat een cadeautje mag openmaken.
Hij zingt het ene liedje na het andere, een nog mooier dan het ander.
Op en top genieten, hier wordt ik zielsgelukkig van!

Alles valt van je af, even geen stress, zorgen of wat dan ook.
Muziek en niets meer dan dat....nou ja, Marco's muziek dan. Want dat is wat zijn muziek doet.
Welke situatie je ook bevindt, gelukkig, ongelukkig, verdriet, verliefd, onzeker....voor alles is er een liedje, dat is ook de kracht van Marco, denk ik.

Ik voelde me gister vooral heel gelukkig, blij dat ik daar mocht zijn, genieten, samen met mijn andere grote liefde!

Wanneer gaan we weer??

Herfst, herfst, wat heb je te koop...

Ik hou van de herfst!
Wel de mooie herfst....natuurlijk!
Lekker zonnetje die door de gekleurde bomen schijnt, knisperende blaadjes onder je voeten (die je man met een ietwat minder vrolijk gezicht de tuin uit veegt), maar ook het eerder donker worden, de kaarsjes doen we weer aan, gezellige kneuterigheid!

Er is een herfstig verschijnsel waar ik niet goed van weet of ik er van moet gruwelen of genieten....
Met de komst van de herfst komen ook mijn vrienden in grote hoeveelheden weer tevoorschijn.

De spin!
En als ik iets niet leuk vind, dan zijn dat spinnen....

Het beest zelf vind ik helemaal niks. Hij zal vast zijn functie hebben en iets goeds doen, maar brrrr.
Maar de bouwwerken die zo'n beest produceert, dat kan ik dan wel weer waarderen.

Vooral als het mistig is, want dan zie je ze nog beter!
En daar zit dan ook weer een mooi voordeel aan, JE ZIET ZE!

Er zijn ook dagen dat dit niet het geval is. Dan hangt daar zo'n zorgvuldig gebouwd web en daar loop je dan zo met je snufferd in!

Stel je dan het volgende beeld even voor: de piepende geluiden, omdat je het niet uit wil gillen( maar oh wat zou je dat graag willen!), angstig maaiende armen, handen overal snel over je lijf en vooral je hoofd, want stel je toch eens voor dat die spin bedacht heeft dat jouw haar dan maar zijn nieuwe huis moet zijn, omdat je het zijne zojuist vernield hebt...

En ik kan je vertellen...ik heb de zwarte band!

Ik heb meestal een tas in mijn hand dus als zwaaiend met die tas, loop ik dan de tuin uit.

In de hoop dat ik dan niet in zo'n prachtig, maar oh zo klevend bouwwerk loop.

Maar even tussen jou en mij.... Meestal vraag ik of de kinderen even wachten als we naar school gaan, dus niet als dolle stieren wegrennen, maar als het herfst is, hoor je mij niet....

Dan zijn er vast wat webjes getackeld en kijk ik alleen nog op ooghoogte...

Welkom herfst!

Meeloper

Mindfullness...het modewoord van 2014.

Zweverig, geitewollensokkenverhaal, en toch....

Toch was er iets dat me nieuwsgierig maakte. Al een hele poos.
Ik deed er niks mee, want hee, ik ben geen geitenwollensokkenfiguur, toch?

Tot ik in een wachtkamer het blad Flow magazine zag liggen.
Helemaal leuk! Leuke plaatjes, design, weetjes en weer dat woord: mindfull...

Nu moet je weten dat dat vaak het geval is: my mind is heel vaak, heel full...
Maar laten ze dat nu ff niet bedoelen... En eigenlijk ook weer wel.

Lekker warrig weer, maar mijn punt komt eraan!

Mindfullness zoals ik het begrijp is alles bewust beleven. Emoties, mijn sterkste punt( mijn neus groeit..), gebeurtenissen, eigenlijk heel kort gezegd: het leven.

Inmiddels heb ik me er wat dieper ingestort. En ik kom tot de conclusie dat het wel degelijk iets voor mij is. Niet alles, maar dat kan ook niet.
Maar het helpt me wel.

Boosheid is er, maar verdwijnt als sneeuw voor de zon als ik me er even op focus en het gewoon toelaat. Maar ik weet ook dat ik het weer los kan laten.
Moeten is een woord uit het verleden. Ik moet niks, maar mag vanalles.
Of dat nou zo mindfull is....maar het helpt me wel.
En zo zijn er nog wel meer punten die mij vele eye openers bezorgen.

Je duikt wat dieper in jezelf. Niet altijd even mooi, maar man oh man, je leert er zoveel van.
Ik voel me relaxed, heb meer geduld, met hier en daar een uitschieter. De ergste stress is weg, met ook hier en daar een uitschieter, dat kan ook bijna niet anders met dat leven hier in huis

Loslaten is een codewoord en dat heb ik de afgelopen weken ook gedaan.
Daar krijg je zoveel moois voor terug.
Iets met een deur dicht doen en ergens anders een raam dat opengaat...

En zo heb ik dus ook geleerd dat ik een doodordinaire meeloper ben met een doodgewoon geitenwollensokkenfiguren - insteek.

Ik hou d'r van!

Bofkont!

En dan is het bijna een jaar verder...
En wat voor jaar!

Er waren eye openers, oplossingen, het gevoel van rust in ons gezin. Er werd een huwelijksaanzoek gedaan, getrouwd op het strand, heerlijk vakantie gevierd....



Dat zijn de hoogtepunten wel denk ik!

Dieptepunten waren er ook, maar die worden niet voor niets diep genoemd, dus die laten we lekker daar!

Kleuren is hot in Nederland, heel hot.
En wat hot is, moet ik ook uitproberen natuurlijk! Dus mijn mooie derwent potloodjes zijn weer onder het stof uitgetrokken, kleurboeken zijn aangeschaft, we hebben weer een nieuwe verslaaaaaviiiiing!
En ik word er heeeel rustig van! Leuke bijkomstigheid!

Ik zit een aardig tijdje in de ziektewet en ik heb een zogenaamde Triggerfinger. ( hoewel het mijn duimen zijn...)
En als de bofferd die ik altijd ben....ik heb er twee!!
En de derde is in de maak!

Wat is het toch fijn om een bofkont te zijn...

Dus aanstaande maandag mag deze bofkont zich om 10 uur melden bij de dok, die gaat fijn een gaatje in mijn hand maken en zorgen dat mijn pees weer netjes door de peesschede kan glijden.
Vind het maar ranzig klinken...

En als mijn linkerhand, die als eerste aan de beurt is, weer is genezen, dan heb ik dikke kans dat mijn rechterhand ook mag! Hoeraaaa!

Soms ben ik wel een echte bofkont hoor! Want ik mag woensdag gaan genieten van de beste zanger van Nederland, met de mooiste liedjes die ik ken...
Mijn held!
Kan helaas niet voor je applaudisseren, sorry Marco!

Maar eerlijk is eerlijk, na volgende week ben ik de meest relaxte persoon op aarde. Want waar ik al tijden over droom, moet ik nu verplicht....tot rust komen! Verplicht!!!

Legaal luieren, hoe kun je een grotere bofkont zijn??

Eye-opener!

Ik heb een druk leven. Of maak ik het zelf druk?
Dat is waar ik de laatste tijd mee worstel. Ik wil teveel en er zitten te weinig uren in een dag. En ik heb er simpelweg de energie niet meer voor aan het einde van de dag!

Ik zat net het blog van Revlie te lezen:
http://revlie.typepad.com/revolution/2013/10/and-i-think-to-myself.html

Hoe herkenbaar! Ik heb veel dingen die ik moet.
Werken, mijn huishouden, de kinderen die van alles moeten en willen, waarvoor ik ook weer allerhande dingen doe.

En ik...ach, als het een keer niet lukt, die ME-time, ach...
Maar het is wel zoals zij schrijft...Ik wil teveel, wordt onrustig, omdat mijn hoofd vol zit en ga ontevreden slapen.

Toen ik twee maanden geleden weer begon met buitenshuis werken, was dat echt een worsteling. Daarbij kwam ook nog dat de huisvrouw in mij wakker werd.
Ja echt waar! Er zit een huisvrouw in mij!!!
Mijn vent is daar heel gelukkig mee! En ik voel me er goed bij! Feit is wel dat ik minder tijd heb voor de dingen die ik graag doe...

Als de kinders op bed liggen, zak ik op de bank. Achter de pc of voor de tv...En dan komt dat onrustige gevoel. Ik wil dit maken of ik moet dat nog in elkaar knutselen of af maken...Maar ik doe niks, want ik ben echt moe!
Ik heb de woensdagmiddag inmiddels gebombardeerd tot MIJN middag!
Ik doe alleen de dingen die ik leuk vind! En we eten lekker makkelijk!
Tot nu toe werkt het nog niet helemaal zoals ik wil, maar hee, begin is er!

Dus dat wordt mijn nieuwe doel, meer ME-time...
Ik heb het hardlopen weer opgepakt, heb een avondje zitten scrappen...
Ik wil af van dat onrustige gevoel, dat gerace en het MOETEN!

I'm getting there...slowly...

Een hele mooie dag..

Een hele mooie dag, volgens mijn dochter.

Wat hebben we gedaan?
We zijn naar Tiel geweest, naar de profronde.
Eerst ging papa fietsen, ze moedigde hem aan met deze woorden: doorfietsen papa, je bent de laatste!
Heeeeel opbeurend!

Maar toen kwam het, papa ging van het parcours af en daar was ze! De heldin van Evi, haar grote voorbeeld: Marianne Vos! Evi had hetzelfde shirt aan als mevrouw Vos en dat vond ze erg leuk, want ze zwaaide enthousiast naar Evi. Dat was al heel leuk!
Ze mocht vooraan staan van een mevrouw en stond oog in oog met haar idool!
Marianne had niet veel tijd, maar voor Evi was het al goed!

Toen ging de wedstrijd van start, Evi keek haar ogen uit. Aan de overkant stond de vader van Marianne en ze ging samen met papa vragen of ze na de wedstrijd met Marianne op de foto kon En die zei: ja hoor, dat kan, kom maar naar de camper!

Ze was zo blij!

Wedstrijd was afgelopen met als gedoodverfde winnares: Marianne!

Natuurlijk!

Dus hup naar het parkeerterrein, op zoek naar de camper. We waren niet de enige, uiteraard, maar al snel was ze er. Ze deelde handtekeningen uit en ging braaf op de foto. Toen was het Evi's beurt.

Spannend!!

 

Ze kreeg een kaart met handtekening en beide dames kregen een bidon uit de wedstrijd. Isa draaide hem open zei: Gatver, hij is gebruikt...tsja...

Nog even gekwebbeld met de familie van la Vos en toen op naar de hal, want de grote mannen kwamen eraan!

 

Evi kent de renners van tv, lang niet allemaal bij naam, maar daar is vandaag verandering in gekomen

Nicky(wasdattocheenmooierenner) Bau&Lau, Bram, Johnny, Boy, Lucinda zijn nu de namen die ze echt bij de goede renner kan plaatsen. Ze had er zo'n lol in om te vragen of ze op de foto mocht.

 

 

Met een glimlach van oor tot oor, stralende ogen, gewoon een heel blij meisje. En dat veroorzaakt door mannen en vrouwen die zich werkelijk de tandjes fietsen...veroorzaakt door haar enthousiasme om zelf ook zo goed te worden!

Ik hoop het meid!

De laatste zin van haar vandaag was: dit was een HELE mooie dag...

Daar doe je het voor!

 

 

oh jawel!

Ik leef nog hoor!
En ik maak genoeg mee om elke dag een blog te kunnen maken, maar sommige dingen wil je nu eenmaal niet met iedereen delen. En daarbij...soms ben ik gewoon te lui!

Het is zomer, mensen. En zoals het ons landje betaamt: niet te zuinig ook!
Het is hier altijd hollen of stilstaan. Of we vriezen dood, spoelen weg of smelten weg. Een middenweg is er niet.
Maar ik klaag niet hoor, zou niet durven! Stel je voor dat dat warme, gele ding zich bedenkt en alsnog vertrekt naar andere oorden!

Dus wat doen we?
We genieten met een dikke, vette, grote G!!

Dit jaar is een vakantie niet voor ons weggelegd. Heel jammer, meer jammer dan ik eigenlijk van tevoren bedacht had. Maar soms is het gewoon niet zo....
Dus we vermaken ons op een andere manier. We lounchen in onze tuin, bbq-en, gaan daagjes weg en maken tijd voor ons samen.

Deze week zijn ALLE dames, behalve ondergetekende, een week weg. De twee jongsten hebben het goed getroffen, zij zijn bij opa en oma op de camping. Ik weet niet hoe jullie erover denken, maar voor een kind is er op dit moment geen betere plek. Heerlijk buiten, zwembad, zo vrij als een vogeltje en een opa en oma die je op handen dragen....zucht....was ik nog maar klein...
De oudste is een weekje naar haar moeder dus dat zal vast ook leuk zijn!.
Arjan is werken, dus deze week is mijn naam overdag: Remy!

Er is een verschil, deze Remy is niet verdrietig dat ze alleen is. Deze Remy vind het heerlijk! Even opladen!
Voor de bezorgde mensen onder jullie: JAAAAA ik mis ze, maar ik weet ook dat ze het leuk hebben en dat gun ik ze!
En ik gun mezelf een week om op te laden. Ik denk dat dat me ook een leukere mama maakt...Na roerige tijden heb ik dat gewoon even nodig!

Roerige tijden? Ja, das niet nieuw he? Het lijkt wel of het mijn leven niet zou zijn als er niet iets roerigs zou gebeuren.
Mijn lijf begon kuren te vertonen, mijn relatie gigantische haarscheuren, die we uit alle macht aan het dichtstoppen zijn, want stiekem willen we niet zonder elkaar en ik heb een hele moeilijke beslissing genomen.

17 jaar lang heb ik met hart en ziel voor andermans kindjes gezorgd, een hele poos. En nog steeds ligt mijn hart bij kindertjes. Maar soms gebeuren er dingen in je leven(zie bovenstaande) waardoor er beslissingen moeten vallen. Ik voel me er heel goed bij. Ik doe nu werk wat ook dankbaar is, maar niet die grote verantwoording met zich meebrengt.
Wees eerlijk, een wc goed schrobben of een kind verzorgen....klein verschilletje...
Ik maak een beetje schoon, klets met de mensjes, drink kopjes thee en na een paar uurtjes laat ik de mensen achter in een schoon huis.
Leuke bijkomstigheid: mijn lijf lijkt het te accepteren, medicijnen doen hun werk en ik heb eindelijk het knopje "rustig aan" in mijn hoofd gevonden en deze heb ik vol overgave ingedrukt!
Ik moet nog steeds leren om er naar te luisteren, maar stukje bij beetje gaat het steeds beter!

Ik moest keihard op mijn plaat gaan om te beseffen dat er meer dingen in het leven zijn die de moeite waard zijn en ik de lat misschien eens niet zo hoog moet leggen. Moeilijk, ben ten slotte al 35 jaar en het zit er dus al een poosje in....

Ik stap gedeeltelijk een nieuw leven in, waar voor stress en hoge latten geen plek is.
Tot nu toe bevalt het me wel, het is tijd voor mij....zei ze hoopvol....